W dniu 23 kwietnia 1829 roku nastąpiło uroczyste otwarcie Synagogi jako prywatnej świątyni. Wybudowano ją na działce, na której wcześniej stała gospoda Pod Białym Bocianem. Autorem projektu świątyni jest Carl Ferdinand Langhans.
Od 1847 roku Synagoga Pod Białym Bocianem była ogólnodostępną synagogą liberalnej frakcji gminy żydowskiej, ale w 1872 r. przejęli ją Żydzi konserwatywni. Religijne wymogi rozdzielenia płci podczas nabożeństw wymusiły dobudowanie klatek schodowych, prowadzących na galerie dla kobiet. Przebudowa, dokonana przez Paula i Richarda Erlichów w 1905 r., zostawiła po sobie żelbetowe, neoromańskie galerie dla kobiet.
Podczas nocy kryształowej 9 listopada 1938 r., ze względu na bliskie sąsiedztwo innych budynków, Synagogi Pod Białym Bocianem nie podpalono. Niemcy wykorzystywali ją jako warsztat samochodowy oraz magazyny zrabowanego mienia żydowskiego.
Po II wojnie światowej żydowska społeczność odzyskała świątynię, ale w 1966 r. władze zamknęły Synagogę, wskazując na zły stan techniczny obiektu. Dwa lata później ostatecznie zawieszono nabożeństwa Pod Białym Bocianem. Budynek przechodził pod władanie kolejnych instytucji, zarazem ulegał ciągłej dewastacji. Społeczność żydowska odzyskała go ponownie dopiero w 1996 r.
W maju 1996 r. rozpoczęto remont Synagogi Pod Białym Bocianem, który trwał do 2010 r. Olbrzymi wkład organizacyjny w ten proces miała Fundacja Bente Kahan. Dzisiaj w Synagodze Pod Białym Bocianem odbywają się uroczystości religijne, koncerty, przedstawienia i spotkania.















Opracował: Roman Dąbrowski